Op 10-jarige leeftijd trok ik samen met mijn moeder voor het eerst naar de Dominicaanse Republiek. Tussen de vele palmbomen en salsamuziek, verloor ik mijn hart aan de kinderen. Hun levensvreugde veranderde mijn kijk op de wereld volledig. Het was niet veel later dat ik tegen mijn mama al zei dat ik ooit ontwikkelingshulp zou doen. Vele reizen volgden en steeds werd het me duidelijker waar mijn toekomst lag. Toen ik 17 werd, deed ik mijn vormsel op latere leeftijd. Ik zou uit eigen beweging mijn belofte doen aan mijn parochie. Iedere vormeling moest een engagement zoeken waar hij zich voor zou inzetten. Bij mij was het meteen duidelijk wat mijn engagement zou zijn. Ooit zou ik ontwikkelingshulp doen in het buitenland. Ik eindigde mijn belofte met de volgende woorden: ‘Una personna no puede cambiar el mundo, pero puede cambiar una vida’, wat betekent: ‘Een persoon kan de wereld niet veranderen, maar wel een leven.
De trein is vertrokken
Een buitenlandse ontwikkelingsstage leek mij de kans bij uitstek om mijn droom en engagement in vervulling te laten komen. Bij de eerste informatiedag was ik er dan ook bij de pinken bij. De avond daarop schreef ik onmiddellijk mijn CV en motivatiebrief en diende deze in bij mijn hogeschool, KaHo Sint-Lieven Aalst. Toen ik op een dag een mail kreeg van mijn promotor met daarin de informatie dat er vacatures openstonden bij de organisatie VVOB, besloot ik onmiddellijk in actie te schieten en greep mijn kans. Verschillende gesprekken werden gevoerd en op basis van mijn niveau Spaans en mijn stageverlangens, namelijk heel praktisch te werk gaan, kwam ‘Ecuador’ uit de bus. Een land waar ik niets van wist, maar dat ik maar al te graag wou leren kennen. Toch moest ik wachten op groen licht. Bange weken gingen voorbij tot ik op mijn laatste examendag, mijn ultieme ja-woord kreeg.
Vanaf die dag zat ik op een trein waar ik niet meer uitstapte. Ik diende bij VLIR mijn beursaanvraag aan, startte met intensieve lessen Spaans, bruiste alle info- en voorbereidingsdagen af, zocht naar de geheimen van Ecuador, …
VVOB en project in de kijker
Met de VLIR-beurs van 1000 euro in mijn achterzak, was er geen reden meer om te twijfelen. Tijdens mijn hele voorbereidingstijd, hield ik dan ook steeds Obama zijn bekende woorden in mijn achterhoofd: ‘Yes, we can!’ Omdat het project waar ik voor zou werken zo’n verandering kan beteken voor Ecuador, vond ik het belangrijk om deze in de kijker te zetten. Zo verwelkomde ik journalist en fotograaf van het Nieuwsblad en ons plaatselijke krantje en vertelde hen wat meer over Ecuador, mijn project en VVOB.
VVOB is een Vlaamse organisatie die gefinancierd wordt door de overheid. Ze hebben 9 partnerlanden, waaronder Ecuador. Mijn project ‘Escuelas Gestoras del Cambio’ staat in het teken van verandering. Iets wat Ecuador elke dag ondergaat. Met hun progressieve president Correa gaat Ecuador voor een resolute revolutie op vlak van gezondheid, milieu, … en natuurlijk ook op vlak van onderwijs. Mijn taak zou vooral bestaan uit het aanbrengen van vernieuwingen (materialen en methodes) in het basisonderwijs. In een pilootschooltje in de hoofdstad zou ik te werk gaan in 2 klassen waar ik mijn innoverende ideeën kon integreren.
Angst versus verlangen
Net voor mijn vertrek naar Ecuador dreigden mijn angsten de bovenhand te krijgen en haakte ik haast af. Gelukkig liet ik me niet door mijn impulsieve gedachten leidden, en stapte ik 27 januari het vliegtuig op. Na 20 lange uren werd ik in het hoge Quito opgewacht door mijn stagebegeleidster, Anneleen Jolie en VVOB-coöperant Stijn Janssen. De eerste dagen zou ik bij hun logeren en nadien zou ik in een studentenhuis verblijven in de levendige Mariscal-wijk.
Een stap in het duister
Een week na mijn aankomst was het tijd om de sprong van mijn leven te wagen. Voor het eerst werd ik ondergedompeld in het Ecuadoraans onderwijssysteem. Ik gebruikte al mijn zintuigen om deze ervaring voor eeuwig in mijn rots van herinneringen te beitelen. Mijn stage in Quito zou echter vaak ‘de eerste keer’ zijn: de eerste keer lesgeven in het Spaans, de eerste keer voor 35 leerlingen, de eerste keer als kleuterjuf, … Na een noodzakelijke week van observatie begon ik aan het echte werk en ging ik voor de klas staan. Eerst nog wat onzeker en stuntelig, maar vanaf het moment ik de liefde en de warmte van de kinderen voelde, viel dit weg.
Vernieuwing trekt de kar
Bij het voorbereiden van mijn lessen moest ik telkens een ding in mijn achterhoofd houden: vernieuwing. Ecuador is een land in beweging en ook de scholen moeten mee vooruit. Tijdens mijn stage focuste ik me op enkele hoofdvernieuwingen die ik wou integreren. In de derde kleuterklas gaf ik vooral aandacht aan het introduceren van hoekenwerk en schrijfdans en in het derde leerjaar was dit hoekenwerk en wiskundelessen. Om te garanderen dat deze vernieuwingen werkelijk in de klas geïntegreerd zouden worden, maakte ik heel wat duurzame en aantrekkelijke materialen die de mentoren nadien nog jaren zouden kunnen gebruiken.
BENEcuador
Naast mijn stage voor VVOB ben ik in de maand april ook aan het werk gegaan als vervangster van Anneleen Jolie in de NTC school in Quito. Dit is een school waar kinderen met een ouder uit België of Nederland Nederlandse les krijgen. Ook tijdens deze maand kreeg ik stempels op mijn ‘eerste keer-kaart’: de eerste keer dat ik Nederlandse les geef in het buitenland, de eerste keer als volwaardige leerkracht voor de klas, de eerste keer Koninginnedag organiseren,...
Meer dan alleen een stage…
Nu ik terugkijk op mijn hele avontuur, besef ik dat een buitenlandse stage je hele leven verandert , je hele zijn. Een stage in Ecuador betekent veel meer dan alleen maar een stage. Het is een hele nieuwe wereld die voor je opengaat: een wereld van geschiedenis waarbij indiaanse stammen je betoveren met hun rituelen; een wereld van kunst waar plaatselijke schilders je mee doen dromen met hun penseel; een wereld van natuur waar bergen, oceaan en regenwoud in elkaar vloeien; een wereld van muziek waarbij ritmen jouw loopje bepalen een wereld van mensen waarbij diversiteit het straatbeeld kleurt,…
…een wereld van noord en zuid…
