We vertrokken vol goede moed op onze buitenlandse stage. We waren heel zenuwachtig en wisten nog niet heel goed wat er nu echt van ons verwacht werd. Toen we aankwamen in Hanoi, de hoofdstad van Vietnam, werden we goed opgevangen door het Vietnamese VVOB team. In enkele meetings en workshops zijn we samen tot een beslissing gekomen wat ons uiteindelijke doel was voor de stage. We zouden gaan werken rond active teaching and learning. En we zouden de mensen meer uitleg gaan geven rond welbevinden en betrokkenheid en hoe we dit aanpakken in België. Hiervoor zouden we gaan samenwerken met de kleuterschool waar we dan enkele lessen volgens het Belgische curriculum zouden geven en ook gingen we samen werken met de lokale universiteit waar de leerkrachtenopleidingen plaatsvinden.
Na de eerste week werden mijn medestudenten en ik verdeelt over twee regio’s. 3 studenten (2 van kleuteronderwijs en 1 van lager onderwijs) vervolgde hun stage in Tam Ky en Manon, Michelle en ik zetten ons avontuur verder in Quang Ngai.
Toen we in onze stad Quang Ngai aankwamen, werden we meteen goed ontvangen door de universiteit en ook door de kleuterschool waar we de lessen zouden geven. Omdat de taal vaak een probleem was, kregen we zes studenten toegewezen voor ons drie. Deze studenten zaten in hun laatste jaar opleiding Engels. Ze hielpen ons de eerste dagen allerlei dingen van de stad ontdekken. We zijn ook samen met hen een fiets gaan kopen om makkelijk verplaatsingen te kunnen doen want het verkeer in Vietnam is zeker een ervaring apart. Iedereen rijdt er op brommers en toetert er maar op los. Oversteken doe je dan ook best gewoon zonder nadenken anders sta je de volgende dag nog steeds daar waar je was begonnen. Ook tijdens onze presentaties en tijdens de lessen in de kleuterschool waren deze studenten aanwezig om alles te vertalen waar nodig. Een echte hulp in een land waar er zeer weinig mensen Engels spreken of verstaan!
Na de eerste week geïntroduceerd te zijn geweest bij iedereen, konden we eindelijk echt aan onze stage beginnen. Maar eerst was er nog het TET-feest (het Vietnamese Nieuwjaar). Twee weken konden mijn medestudenten en ik genieten van het mooie landschap, de mensen, de cultuur, het eten en nog zoveel meer dat Vietnam te bieden heeft. Na deze prachtige twee weken waren we er helemaal klaar voor om onze lessen te geven.
In de kleuterschool hebben we 6 lessen gegeven en ook nog enkele losse spelletjes gaan geven. Telkens wanneer we een les gaven op onze manier, stond heel de klas vol met leerkrachten, directeurs en studenten die kwamen kijken hoe onze les eruit zag. Ze namen notities en gingen met alle info de volgende dag zelf aan de slag in hun eigen les.
We hebben geprobeerd om onze lessen zo gevarieerd mogelijk te maken zodat ze een uitgebreid assortiment nieuwe ideeën konden opdoen. Zo hebben een les in hoeken gewerkt zoals dat in België heel normaal is, we hebben een schrijfdans gedaan met scheerschuim, ook een muziekles en een bewegingslesje zijn aanbod gekomen. Allemaal lesjes waarbij active teaching and learning centraal staat.
In de universiteit zijn we enkele presentaties gaan geven rond het Belgische onderwijs. We hebben hen laten zien hoe een klas in België eruit ziet, welke soort activiteiten we doen en hoe een dag verloopt. Ook hebben we een presentatie gegeven over recycled materials. Eerlijk gezegd waren we voor deze presentatie wel wat bang want we hadden gezien wat Vietnamezen allemaal kunnen met gerecycleerd materiaal. Maar na de presentatie kregen we te horen dat ze zeer blij waren met de presentatie want wij hadden blijkbaar een heel andere manier van werken met deze materialen.
Tijdens ons verblijf in Vietnam hebben we ook de kans gekregen om naar een school voor buitengewoon onderwijs te gaan voor kinderen met een mentale beperking en dove kinderen. Een unieke en leerrijke ervaring. Je zag dat hier echt wel gewerkt werd rond welbevinden en betrokkenheid. De kinderen hadden het echt naar hun zin en leerde ook echt veel. Ze zaten bijna op hetzelfde niveau als in de gewone scholen. Echt de moeite waard en voorbeeld voor vele andere scholen van buitengewoon onderwijs.
Na al deze mooie ervaringen was het tijd om terug te keren naar België. Met pijn in het hart heb ik alle mensen daar achter gelaten. Het zijn zulke mooie en hartverwarmende mensen die voor altijd een plekje in mijn hart hebben verdiend. Ik kijk met heel veel plezier en trots terug naar deze onvergetelijke ervaring en moest het kunnen zou ik zeker alles opnieuw doen!
