"Waarom?" is misschien wel de meest gestelde vraag die ik gekregen heb. Waarom vertrek je, waarom wil je juist naar daar, waarom spreekt het je zo aan, waarom niet een ander land, waarom lijk je zo zeker, waarom ...
Het waren niet enkel vragen van anderen die ik kreeg, ook mezelf stelde ik regelmatig deze vragen.
Was ik zeker van mijn keuze? Neen, helemaal niet. Eigenlijk was het een sprong in het onbekende maar ik ben zo blij dat ik het heb gewaagd, dat ik het heb aangedurfd. Want eerlijk, eng was het wel.
Je gaat naar een land waarvan je de taal niet spreekt, je kan alleen maar hopen dat er genoeg mensen rondom je Engels spreken. Je komt terecht in een cultuur die je vreemd is, gewoonten die soms zo anders zijn als de jouwe. Vaak vraag je je af, gebeurt dit nu echt? De keren dat ik met mijn mond open van verbazing stond te kijken, kan ik niet meer tellen op één hand.
Maar geloof me vrij, het is het allemaal waard. Je komt thuis met een rugzak gevuld met ervaringen waar je nog je hele leven over zal vertellen.
Laat ik je even enkele van mijn ervaringen vertellen. Lesgeven deed ik in Ta Khmau. Gelukkig deed ik dit niet alleen, maar samen met drie studenten lager onderwijs van de plaatselijke hogeschool. Samen creëerden we een mooie wisselwerking. Omdat het nogal moeilijk was om op zo een korte tijd het Khmer of Cambodjaans onder de knie te krijgen, vertaalden zij om de beurt mijn lessen. In het begin was het een beetje zoeken, dan begon ik al verder te gaan met mijn les omdat ik dacht dat de vertaling gedaan was. Een tip: een vertaling duurt altijd langer dan je denkt.
Doordat we intens samenwerkten, hebben we heel veel van elkaar geleerd. Voor mij was dit één van de redenen waarom ik voor deze stage koos. Elkaar observeren, ondersteunen en helpen groeien.
Een andere reden die voor mij doorslaggevend was, was dat we een workshop mochten ontwikkelen. Voor ik vertrok was dit allemaal nog heel vaag, maar naarmate de tijd verstreek werd het steeds duidelijker wat er van ons verwacht werd. Door zelf les gegeven te hebben, konden we ook beter inschatten aan wat er nood was. Wat zouden wij de studenten kunnen bieden om er voor te zorgen dat ze sterker zouden zijn in hun lesgeven.
Na vele brainstormsessies kwamen Chiara (mijn stagepartner) en ik tot het besluit dat we educatieve materialen wouden aanbieden om zo het onderwijs op vlak van wetenschappen te verbeteren. Ons doel was om de studenten te laten zien wat er met waardevol kosteloos materiaal gemaakt kan worden om zo je lessen interactiever te maken. Hierdoor gaat de betrokkenheid van de leerlingen omhoog, iets wat zeker mag gebeuren in Cambodja.
Nu ik terug ben krijg ik vooral de vraag "En hoe was het?".
Wel, ik weet nooit waar te beginnen om te antwoorden. Al de gevoelens en ervaringen uitleggen is moeilijk.
Wil je het echt weten, dan zal je zelf de sprong moeten wagen.
“Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colors. And the people there see you differently, too. Coming back to where you started is not the same as never leaving.” – Terry Pratchett
