Ein-de-lijk was het zover! Na maanden van voorbereiding konden we op 4 februari vertrekken naar het o zo mooie Zimbabwe, waar we 4 maand zouden vertoeven.
Bij aankomst in de hoofdstad Harare, kregen we nog extra uitleg door de VVOB over het land zelf, de do's en dont's, wat van ons verwacht wordt,... Om ook even te bekomen van de lange reis die we maakten verbleven we voor 3 dagen in een heel mooie lodge in hartje Harare. Samen met nog drie andere meisjes bezochten we ook een mooi natuurpark en konden we reeds enkele dieren spotten.
Na drie dagen namen Adelien en ik samen met onze VVOB Begeleidster de bus richting Bulawayo. Daar verbleven we in de KG6 school. Het was een lange rit van Harare naar Bulawayo, maar een film met Nederlandse (!) ondertiteling in de bus bracht de nodige afleiding. Eens we toegekomen waren in Bulawayo zaten we nog even samen met onze begeleidster om enkele zaken te bespreken die zeker moesten vermeld worden in de 'grote meeting' die ons de dag nadien stond te wachten. Na de bespreking aten we samen nog een maaltijd, waar ook de directrice van de school bij was. Na het eten brachten ze ons en onze hoop bagage naar het huis die voor de komende 4 maand onze nieuwe thuis zou worden.
In het huis werden we opgewacht door Noa, onze Japanse huisgenote. Ze toonde ons het hele huis en zo begonnen we diezelfde dag nog met het uitpakken van al ons gerief om er zo snel mogelijk een warme thuis van te maken. Onze eerste indruk was nogal negatief, we schrokken even van het enorme contrast met de lodge waar we een comfortabele 3 dagen verbleven hadden.
De volgende dag hadden we een grote meeting met een volledig team van de school. In die meeting werd besproken wat ze van ons verwachten en konden wij ook meegeven wat onze Belgische school van ons verwachtte. Er werd met veel respect rekening gehouden met onze 'eisen'. Diezelfde dag kregen we vrij om van ons huis een echte 'thuis' te maken.
Met veel enthousiasme begonnen we onze eerste werkdag. Deze ging minder vlot dan verwacht. De meeting die er de dag voordien had plaatsgevonden was precies vergeten door iedereen. Binnen KG6 zijn ze voornamelijk stagairs leerkrachten gewend. Adelien en ik zijn laatstejaars studenten in de 'toegepaste psychologie'. Dit zorgde voor heel wat verwarring, want deze opleiding is een bachelor en hier zijn ze enkel met de term master in de psychologie bekend. Dus dit wil vooral zeggen: veel tijd verliezen door keer op keer uit te leggen wat wij precies zijn.
Oorspronkelijk was onze taak het observeren van de klassen om te zien wat de specifieke noden in de school zijn om daar ons project aan vast te binden. Ook werkten we samen met de psycholoog binnen de school. Geen evidentie, aangezien deze man reeds 86 jaar is alsook zijn ideeën en materiaal die hij gebruikt om de kinderen te testen. Zo had hij een DSM V voorhanden, maar koos hij er ervoor de DSM III verder te gebruiken. Met andere woorden hier krijg je de diagnose 'borderline' in 1,2,3.
Wij hebben uren tijd en energie gespendeerd in het proberen te begrijpen wat deze meneer doet, alsook het uitleggen van wat onze opleiding is en wat welke rol ons toebedeeld wordt binnen het werkveld. Verloren tijd zo blijkt... Na twee maand hebben we er dan ook voor gekozen om deze samenwerking stop te zetten, want we geraakten nergens met hem. Diezelfde periode hebben we ook besloten een project uit te werken rond counseling.
We startten onmiddellijk aan ons project en kregen een ruimte toegewezen waar we een volledig counselingruimte van wilden maakten. Nog voor dat de school sloot voor ruim een maand slaagden we er nog in om deze ruimte te ledigen, te schuren en te schilderen.
Tijdens die vakantie werkten we aan al onze schoolopdrachten en dachten we ook ons hele project uit. We beseften dat we niet erg duurzaam begonnen waren door alles zelf te beslissen alsook zelf te doen. Dit was ondermeer een van de redenen waarom we één week voor de school terug opende, een meeting organiseerden met 4 personen die een belangrijke rol spelen in het verdere verloop van ons project. Samen met hen besproken we al onze ideeën en stelden we een realistische agenda op. Dit alles gingen we de week nadien uitleggen aan het team van counselors in de school.
Ons hoofddoel was om een geoliede counseling werking te implementeren in de school. Er waren reeds opgeleide counselors aanwezig in de school, maar de leerlingen wisten niet waar ze moesten zijn als ze hulp nodig hadden. Dus moest eerst de ruimte af zijn. We besproken met het team wat zij zagen onder 'een counseling kamer'. We zochten meubelen in de school die een tweede thuis konden gebruiken, we kochten stof aan waarmee het naaiatelier in de school gordijnen maakten. Het houtdepartment maakte planken voor in de kast. We kochten een tapijt aan, we lieten de stoelen herbekleden, we kochten speelgoed (met een therapeutisch doel), we vroegen rond naar teddyberen in de school,....).
Op 13 mei waren we zo ver om de ruimte officieel te openen. We hadden een officieel openingsmoment voorzien waar veel volk is naartoe gekomen en we hebben diezelfde dag ook alle leerlingen toegesproken op de wekelijkse assembly. Daar vertelden we hen dat er een nieuwe counseling ruimte is en dat leerlingen die graag eens willen praten over zaken waarmee ze zitten er altijd tijdens de pauzes terecht kunnen. We stelden met het team van counselors een agenda op van wie wanneer van dienst is. Deze agenda hing uit aan de deur, zodat ook leerlingen kunnen zien wie, wanneer van dienst is. Dit vooral omdat de school een groot aantal dove leerlingen heeft. We wilden ook hen de kans geven tot counseling, aangezien dit in andere organisaties buiten de school niet zo evident is. Binnen het team counselors zijn er verschillende mensen aanwezig die perfect omkunnen met gebarentaal, zo hoeft er geen derde persoon bij het gesprek aanwezig te zijn.
Tijdens die assembly deelden we ook onze zelfgemaakte flyers uit, met een foto van het team op en een verduidelijking dat de leerlingen er welkom zijn voor echt alles! Tegenwoordig denken ze onmiddellijk aan grote problemen zoals Aids en seksueel misbruik wanneer ze de term counseling horen. We wilden dit doorbreken door ook mee te geven dat liefdesverdriet, stress, peerpressure en noem maar op, ook zaken zijn waarvoor ze hulp kunnen zoeken in de school.
We hingen ook posters op. Op de ene poster zie je Adelien en een kindje in een rolstoel, op de andere poster zie je iemand van het team counselors met een doof persoon. Deze posters en flyer dragen de slogan: 'no matter what, come in to chat'. Wat we ook wilden proberen zijn anonieme vragenbussen. Er staat eentje in school en eentje in de hostel (internaat van de school). Het is de bedoeling een antwoord te bieden op deze vragen tijdens de maandelijkse supervisie en deze antwoorden via flyervorm mee te geven aan de studenten.
Op het einde van de stage hadden we een supervisie met het ganse team om te bespreken hoe alles verlopen is. Waren er cliënten, lukt de agenda die we opgesteld hebben, zijn er vragen in de bussen, wat ging goed, wat kan beter, ... Aan dit supervisie moment hing ook een presentatie vast over wat je op een therapeutische manier met al het materiaal die voorhanden is kan doen. Hier bestaat ook een informatiebundel van alsook filmpjes waar wij alles eens voordoen met leerlingen die zich vrijwillig opstelden.
