Velen vonden het een zot idee om voor vijf maand stage te lopen in Zimbabwe. Na wat overtuigingskracht van de VVOB-mensen ter plaatse kregen we dan uiteindelijk groen licht en vertrokken Kim en ik op 12 januari naar het land van Mugabe en cholera.
Stap voor stap begon ik mij te settelen in de gewoonten, frustraties en vreugden die horen bij dit Zimbabwaanse leven: het nemen van een commuter (minibusje), onzekerheid over het opengaan van de colleges, de prachtige sterrenhemel, de vele diertjes die op de meest intieme momenten goeiedag komen zeggen, het veranderen van kapsel zoals men verandert van onderbroek, het eten van sadza, de onstabiele politieke situatie, het zwaaien met de triljoenen Zimdollars in de hand, de prachtige landschappen, de onwetendheid over HIV, Shona en Ndebele taal, de workshops, …
Het is duidelijk dat de media vaak een vertekend en negatief beeld geven over de situatie hier. Enkel door hier zelf te zijn kan ik vaststellen dat Zimbabwanen een fantastisch en optimistisch volk zijn. Elke tegenslag bekijken ze positief en met een glimlach, want ze hebben het niet altijd makkelijk. Ons verblijf kent toch een aantal belangrijke kenteringen en unieke momenten voor dit land.
Eerst en vooral zal woensdag 11 februari 2009 de geschiedenis ingaan als een heel speciale dag. Volgens de krantberichten, zullen Tsvangerai en Mugabe samen een regering vormen. Verschillende partijleden van de MDC (= partij van Tsvangerai/ oppositie) krijgen nu ook een ministerpost. De hoop en het gevoel bij de bevolking was op deze dag onbeschrijfelijk. Na al die jaren van dictatuur van Mugabe is dit voor iedereen een enorme opluchting en hoopt men op stabiliteit en democratie.
Dit gevoel was echter van korte duur want op vrijdag 6 maart is de vrouw van Tsvangerai omgekomen in een auto-ongeval. Nog steeds is er onduidelijkheid van wat er precies gebeurd is.
Wat onze stage zelf betreft, zijn we traag op gang gekomen, maar dit lag niet in onze eigen handen noch in deze van VVOB. Door het slecht betalen van de overheid en de ongelofelijk hoge studiegelden voor de studenten duurde het tot begin maart vooraleer de scholen de schoolpoorten begonnen te openen en VVOB workshops kon geven. Het is zeer interessant deze workshops mee te volgen, zowel bij de voorbereiding als op het moment zelf, en in contact te treden met leeftijdsgenoten. Zimbabwaanse jongeren zijn heel hartelijk en gedreven. Als blanke student word ik telkens goed ontvangen en word ik vaak bekogeld met vragen als: “How is Belgium?” - “How long do you stay in Zim?” - “How do you find Zim?”
De meeste workshops die ik met hen heb beleefd, gingen voor een groot deel over HIV - AIDS. Tjonge jonge, er is zowel bij leerkrachten als bij de studenten nog veel onwetendheid over deze pandemie.
Enkele opmerkelijke uitspraken:
- AIDS werd jaren geleden verspreid via de Amerikanen en westerlingen via oorlog. Ze smeten bommen met deze ziekte op Afrika.
- Het gebruik van twee condooms boven elkaar zorgt voor een dubbele veiligheid.
- Als mannen hun geslachtsdeel wassen na het vrijen, kunnen ze nooit aids krijgen.
Het is zó belangrijk mensen hieromtrent te informeren en te sensibiliseren. Enkel zo kan men de toename van besmetting verh(m)inderen. Een pluspunt is dan weer dat er geen taboesfeer is rond AIDS. Mensen praten er heel openlijk over en houden zich ook niet in om vragen te stellen.
Voor mij is het heel leerrijk om te ervaren en te luisteren hoe mensen hiermee omgaan. Het is soms moeilijk te begrijpen waar ze hun informatie vandaan halen.
Ik voel me enorm goed bij VVOB. Het is een heel fijne organisatie om stage te lopen. We hebben voldoende ruimte om ons ding te doen en kunnen altijd bij iedereen terecht met onze grieven en vragen.
Nog een kleine zes weken te gaan en ons Afrikaans avontuur is voorbij.
Ik geniet er hier ten volle van en het is nu al een enorme ervaring. Ik ben blij dat ik deze beslissing heb genomen!
Kortom, al enorm veel gezien, gehoord, gesmaakt en geroken!
Much Rudo (= veel liefs)
Maryline,
stagiaire in Zimbabwe
