'Africa is not just a place, it's a feeling.': Paulien in Zambia

 

Voordat ik aan mijn avontuur begon, had ik deze quote al eens gezien en nu las ik deze nog eens in de laatste week van mijn avontuur.

Ik heb nooit echt beseft wat dit wilde zeggen, maar na mijn stage weet ik echt wat het betekent.

Het is zo een mooie plaats, een plaats waar je je hart verliest en waar ik unieke ervaningen heb opgedaan. Het is een avontuur om nooit meer te vergeten. Tijdens mijn stage heb ik geleerd dat kleine dingen belangrijk zijn. Ik heb in de scholen écht een heel klein beetje kunnen veranderen, en een kleine steen verlegd. Maar al deze kleine steentjes vormen samen een rots. 

Ik ben er ook van overtuigd, dat wanneer er nog heel wat kleine steentjes door ons en anderen verlegd worden, de onderwijsproblematiek in Zambia (en andere Afrikaanse landen) opgelost kan worden. 

Wie ben ik? 

Dit ben ik: 

mijn naam is Paulien Houdart en ik zit in mijn laatste jaar kleuteronderwijs.
Een buitenlands avontuur en dit voor 4, 5 maanden duur. Zo lang was ik daar en nu is mijn avontuur klaar. 
Samen met 3 andere studenten, elk ons eigen talenten. 
Met z'n allen hebben we Afrika een klein beetje beter gemaakt. Maar ons hart zijn we er ook kwijtgeraakt. 
Het is een heel avontuur, met ook heel wat obstakels van soms lange of korte duur.
Blije kindjes, allemaal vriendjes. Ik ga ze missen, maar alle herinneringen ga ik nooit uit mijn geheugen wissen. 

Jawel! Zambia, Afrika blijft voor altijd in mijn hart. Het is zo iets speciaals. Ik ken het gevoel niet beschrijven. Je gaat me begrijpen wanneer je er zelf bent geweest. So, take the adventure and go! 

Voordat ik naar Zambia vertrok, stapte ik in een onbekend avontuur. Een zwart gat als het ware waar ik heel graag in wilde stappen en waar ik wel uit zou geraken. Met een klein hartje en een basiskennis van Engels ben ik dit avontuur aangegaan. Voor mij was mijn Engels een barrière. Min taal was niet mijn sterkste kant en omdat ik mezelf hier zo onzeker over voelde, heeft dit mij in het begin belemmerd om te communiceren. Maar als je iedere dag Engels hoort en spreekt, dan leer je heel snel! 

Maandag en dinsdag ging ik juf Sandra en haar 64 kinderen vergezellen. Dit verliep niet altijd even vlot, maar het was een leuke stageperiode. 

Op donderdag en vrijdag ging ik naar Paraclete bij juf Linda en haar kapoenen. We maakten samen veel plezier en ze waren iedere keer zo blij als de muzungu, de blanke juf weer in de klas was.

Als ik nu terug denk aan mijn avontuur verschijnt er automatisch een lach op mijn gezicht. De vrienden die je maakt, de avonturen die je meemaakt in de klas en in je vrije tijd, dat zijn allemaal dingen die je nooit vergeet. Iedere dag lachende kindjes, die je komen knuffelen en glimlachen als ze je ziet, die vragen waar je bent of niet naar school willen komen op de dagen dat jij er niet bent. Dan weet je waarom je een juf wilt worden en wat je kan bereiken.